Τα κρυα βραδακια σου διηγιομουν τα ονειρα που ειχα δει το μεσημερι
δηλαδη πως μου μιλουσε ενα νεογενητο, πως ειχα δει το νονο μου φρεσκο-φρεσκο και νεο και φιληθηκαμε κι ειμασταν ολο χαρα(που εκεινος στην πραγματικοτητα πεθαινει στον πανω οροφο κι εχουμε χρονια να μιλησουμε και να χαιρετηθουμε)
εσυ μολις ακουγες τα ονειρα μου παντα μα παντα τρομαζες και κρυβοσουν κατω απ το τραπεζι και γινοσουν μικρη σαν ποντικακι με ουρα μακρυα κι ευαισθητη και σταυροκοπιοσουνα κι ελεγες "κακο ειναι αυτο το ονειρο..αυριο θα παω στη γειτονισσα να ρωτησω...να δεις που δεν θα βγει σε καλο".Δεν πιστεψα ποτε τους φοβους σου μονο αφηνα την ψυχη μου μονη να παγωνει σαλιωμενη απ την παλαβη αγαπη σου,ηξερα απο παντα πως ειναι παραδοξη η αγαπη σου.Κατι συνεβαινε και δεν μ ενοιαζε που στο Πεδιον του Αρεως συνοδευα τα βραδυα μια τρελλη ,της αγοραζα ξανα και ξανα την ιδια γλαστρουλα μικροσκοπικη με μωβ ινδικες βιολεττες που τις λενε και σαινπωλιες, βλεπαμε και οι δυο πως ειναι το μνημειο της αγαπης μας που αρχισε να ταλαντευεται απο την πρωτη μερα.
6 σχόλια:
τα ξέρεις όλα απ'την αρχή ...
γειά σου Άρη
ωραίες αυτές οι ταλαντώσεις
το άγονο και το μίζερο να φοβάσαι
μου άρεσε
φιλιά
Νοτα χαιρομαι που ξανασυναντιομαστε,
Ελενη ευχαριστω για τον καλο σου τον λογο.
Η μάνα μου κάποτε, μου διηγήθηκε ένα όνειρο, πως είχα κάνει ένα μωρό και το 'χα παρατήσει να κρυωνει, αφάσκιωτο κι αδύναμο, έρμαιο στο σβήσιμό του. Το σήκωσε ψηλά με τα χέρια της, με φούρια να το σώσει, να ζεσταθεί και το μωρό άρχισε να φουσκώνει, τα μαγουλάκια ρόδισαν, το χρώμα του έλαμψε λευκό, τα μαλλάκια του σαν να σκούρυναν, σαν να μάκρυναν. Ενηλικιωνόταν, αν και μωρό, μέσα σε δευτερόλεπτα είχε την αίσθηση του εαυτού του, μέσα σε 2 λεπτά ξεστόμιζε λόγια. Παναγία μου, είπε η μάνα μου με λαχτάρα, κόντεψε να της πέσει το μωρό απ' τα χέρια, μα αυτό δεν μου το είπε.
Καλό Πάσχα
να τα σκέφτεσαι τα όνειρα. Μερικές φορές ο ίδιος μας ο εαυτός μας μιλάει αλλά δεν τον ακούμε..
Δημοσίευση σχολίου