Τα κρυα βραδακια σου διηγιομουν τα ονειρα που ειχα δει το μεσημερι
δηλαδη πως μου μιλουσε ενα νεογενητο, πως ειχα δει το νονο μου φρεσκο-φρεσκο και νεο και φιληθηκαμε κι ειμασταν ολο χαρα(που εκεινος στην πραγματικοτητα πεθαινει στον πανω οροφο κι εχουμε χρονια να μιλησουμε και να χαιρετηθουμε)
εσυ μολις ακουγες τα ονειρα μου παντα μα παντα τρομαζες και κρυβοσουν κατω απ το τραπεζι και γινοσουν μικρη σαν ποντικακι με ουρα μακρυα κι ευαισθητη και σταυροκοπιοσουνα κι ελεγες "κακο ειναι αυτο το ονειρο..αυριο θα παω στη γειτονισσα να ρωτησω...να δεις που δεν θα βγει σε καλο".Δεν πιστεψα ποτε τους φοβους σου μονο αφηνα την ψυχη μου μονη να παγωνει σαλιωμενη απ την παλαβη αγαπη σου,ηξερα απο παντα πως ειναι παραδοξη η αγαπη σου.Κατι συνεβαινε και δεν μ ενοιαζε που στο Πεδιον του Αρεως συνοδευα τα βραδυα μια τρελλη ,της αγοραζα ξανα και ξανα την ιδια γλαστρουλα μικροσκοπικη με μωβ ινδικες βιολεττες που τις λενε και σαινπωλιες, βλεπαμε και οι δυο πως ειναι το μνημειο της αγαπης μας που αρχισε να ταλαντευεται απο την πρωτη μερα.