19 Σεπ 2008

ζωη μια μερα


Το πρωι δεν μπορουσα να ξυπνησω μονο τρεις ωρες υπνο,κατω απ'το παπλωμα για αλλη μιση ωρα ,ειδα πως ηταν εξημιση στην ακρη της τηλεορασης που διαβαζαν τις εφημερίδες,μετα ακουσα τη μανα μου , μιλουσε ψιθυριστα στο μεσα δωματιο με τη γιαγια μου,της ελεγε να προσεχει τα παιδια οσο θα λειπει,μετα σηκωθηκα και αρχισα να πλενω τα δοντια μου με την ηλεκτρικη οδοντοβουρτσα θα εφευγα εκδρομη στη Θεσσαλονικη με τον αδερφικο μου φιλο τοτε που με αρνιοσουν κιενιωθα ολομοναχος και κανενας αλλος δεν ηξερε ποσο μονος.Μετα παρολο που βιαζομουν ανοιξα λιγο την εφημεριδα κι ειδα πως ειχαν φωτογραφιες απο την πρωτη ταξη στο σχολειο με την μπλε ποδια και μια δασκαλα μ ενα χαμογελο μουσικο κι αλλιωτικο απ οσα ειχα δει στη γειτονια μου και στο σπιτι μου,βγηκα εξω σχεδον αμεσως μποτιλιαρομαι στον περιφεριακο ,ειναι η ωρα που ολοι προσπαθουν να φτασουν τις δουλειες τους,και ο πατερας μου που θα γυρνουσε αποψε απο την Ινδονησία θα μου εφερνε ενα δισκο των Pink floyd που του ειχα ζητησει,μετα εφτασα και με περιμενε το τραινο για τη Θεσσαλονικη,οχι με αμαξι πηγαμε ,που μειναμε απο λαδι,και η φιλη του Γιωργου με γνωρισε μου θυμισε πως ειμασταν απο χρονια γνωστοι και κλαιγαμε ολο το βραδυ και τα λεγαμε που ειχαμε μεγαλωσει στην ιδια γειτονια και τωρα εσυ ζουσες στη θεσσαλονικη κι ολη τη νυχτα μιλουσαμε και κοιταζομαστε στα ματια ,και καποια στιγμη με ρωτησες αν με πειραζει που εισαι τοσο ερωτιαρα,μετα ηθελα να πιω ενα καφε και πηγα εκει στα σκαλακια της Διδοτου,και περασε μες την νυχτα μια κοπελλα που με κοιταξε στα ματια και γελουσε μες τη νυχτα και τη ρωτησα γιατι και μου ειπε :ετσι,απλα γελαω,και παλι ολο το βραδυ του μεγαλου Σαββατου μετα την Ανασταση το περασαμε μαζι να την παρηγορω που δεν εχει δοντια και γεννηθηκε ορφανη,και μια σκυλιτσα που ειχα και τη λεγαμε Μπουμπου εκεινη τη μερα πριν ξεκινησουμε για εκδρομη στεκοταν ακινητο για πολυ ωρα με κοιτουσε και μ αγαπουσε, πηγα να την χαιρετησω και δεν κουνιοταν δεν ανοιγοκλεινε τα ματια κι ηταν νεκρη,την ετρεξα στο γιατρο μ ανοιχτα τα ματια οπως ηταν αλλα δεν ξυπνησε,πεθανε νεα ,κι η μανα μου πεθανε νεα προτου την γενησουν δεν προλαβε να γεννηθη και ηταν γι αλλη εποχη να ζησει και δεν ηρθε μαζι μας δεν ηρθε να δει το παιδι μας και το τελος του εργου,θα ηθελα να γενησω εκεινο το ζευγαρι νεων που ηταν η μανα μου κι ο πατερας μου που εκεινος παρολο που δεν γενηθηκε ζει,και ειναι μικρο παιδι που κελαιδαει στα κλαρια της αυλης της γιαγιας μου,το εμαθα αρκετα αργοτερα εκεινο το αγριο τρακαρισμα με την μοτοσυκλετα που πεθανε το προσωπο της Μιτσης,κι εμεινε θρηνος μεσα μου για παντα ,δεν ξεκολαει η βραδια στο παρτυ του Γιαννη που χορεψαμε τανγκο ερωτικο μια και μοναδικη φορα ταγκο που δεν εμαθα ποτε να χορευω και δεν πρεπει να χορευω,δεν επιτρεπει ο γιατρος εκεινος που αφηνει τα νυχια του να μεγαλωνουν εικοσι οκτω χρονια,και ντρεπεται να μας πει οτι πεθανε κι αυτος και δεν εχουν αξια οι συνταγες του που εχουν ληξει εδω και καιρο,με ρωτουσες παντα αν θα σ'αγαπουσα αν δεν μ'αγαπουσες και δεν ηξερα τι ν απαντησω,τι ν'απαντησω εκεινη τη φορα που σου εφερα ενα γλαστρακι με κυκλαμινα θα ηταν Σεπτεμβρης καπου στην οδο Αλεξανδρας,και ηταν στη Σκυρο Πασχα,και ηταν στην Παρο καλοκαιρι στο δωματιο κοντα στην Παροικιά,θα ηταν με σκηνη στο Κουφονησι,η στην Τηλο η στην Καβαλα στο Παλιό,θα ηταν στην οδο Φορμιωνος που ανεβαινες μονη μετα το μοναχικο σου σινεμα,δεν ξερω αν θα μπορουσα να κουβαλησω εκεινη τη μεγαλη βαρεια αγαπη που μου ζητας,ημουνα μονος μου στην Πτολεμαιδα οταν σε ειδα να εισαι ταμιας σε σουπερ μαρκετ και φορουσες κοκκινα μποτακια ημουνα μονος μου στην Αθηνα που ραγισε ο ουρανος κι επεφταν σκονες απ το συμπαν και τ αστερια δεν σε υπακουαν εκαναν πως δεν σε γνωριζουν δεν ηξεραν πια τα μαλια σου τα περηφανα τα σγουρα τα κοκκινα τα χρυσαφι τα μαυρα τα καταμαυρα ,τοτε που δεν ειχες πια ποδια και μονο κυλουσες γλιστρουσες αθορυβη,τοτε που πηρες την αποφαση να γινεις δεντρο και να με συγχωρεσεις να με θαψεις να με κλαψεις κι εγω συγκινηθηκα δεντρακι μου που εβγαλες ριζες στα νεκροταφια των ερωτων μας,εδωσες τη σκια σου και τα χαδια σου στο παγωμενο μου προσωπο ,ελεγες γλυκολογα σ'εμενα που ειχα χασειτην ακοη,ειχα χασει εσενα ειχα χασει τη γεννηση μου αφου οι γονεις μου δεν ειχαν ποτε γεννηθη η οικογενεια που θα με ανετρεφε θα μ'εβγαζε στον κοσμο δεν ειχε ποτε υπαρξει,πώς κοιτομαι εγω εδω εδω κι εσυ γιατι τοσα χρονια και χρονια περιμενεις;

Δεν υπάρχουν σχόλια: