στης μονμαρτης τα στενα σεντονια,με στενευε η ψυχη μου ανηφοριες με ξενους και ξενους ζωναρια τα φιδια που σφιγκουν μια νυχτα που θα μπορουσε ,το ξερω,να ητανε λουλουδι και θυμιαμα.μια μητερα περναει στο απεναντι πεζοδρομιο και στο στηθος της μια πληγη , σφιγκει το χερακι του παιδιου της,εχω και γω μια πληγη που ειναι ομορφη και κοφτερη εχω και γω μια ,δεν μπορω χωρις αυτην,της παιζω μπουζουκακι καθε απογευμα καθε καλοκαιρακι και με το παραπονο τη βγαζουμε,τα φερνουμε βολτα,κλαινε μαζι κι οι θαλασσες του κοσμακη μου.σωμα αδυναμο και λιγο που θα διαρκεσει η γιορτη του,ποσο ακομη θα ιπταται η γιορτη σαν σκονη αλαφιασμενη μεσα σε δωματιο εξαρχειων,εδω λοιπον που ειμαστε βλεπουμε ποθουμε εκεινη την παθιαρα νυχτα που ειναι νυχτα και των αλλων και δικια μου τοσο δα δικια μου στριφογυρναω και γυρναω και ζαλιζομαι δες με πως το χορευω το παθος ,στην ιδια γειτονια γυρναω εκει περισσευει η ψυχη μου εκει αναβει φως και εχω κεφι να σε περιμενω να περιμενω και το παιδι που ημουνα,οσα χρονια κι αν περασουν εκει θα ειμαι στην ιδια γειτονια ποιος ξερει ποιος ειναι μεσα μου και θελει εκει να οδηγουν τα βηματα μου,ποιος ειναι αυτος που με κατοικει και με στελνει εκει,χαμογελω και ψαχνω ,το σεντονι της σκηνης παιρνει χρωματα κι ειναι νυχτα ,να σε παρει η ευχη ,να σε παρει η ευχη οι ιδιες σκιες στο θιασο μας σχηματιζουμε τις ιδιες σκιες,την ιδια μυρωδια ουισκυ τις ιδιες στιγμες να χαρακωνουν τα συννεφακια νικοτινης,την ιδια αμερικη μαροκο βερολινο καλιφορνια τα ιδια δυτικα προαστεια,μετα εισαι γυμνη καπου στο χαιδαρι κι ειναι μπροστα μας μια κατηφορα λαμπρη ατελειωτη της μιας νυχτας ατελειωτη κι οι καμπανες χτυπανε τις ωρες της ζωης,αναμεσα σε θριαμβους κι ελπιδες κι οραματα καινουργιες αρχες καινουργια χαμογελα αστραφτει ζωη αστραφτει αγαπη η φαντασια μου και πεφτει απ τα βραχια ,πεφτει σαν σε ονειρο η εφιαλτη ,δυο μικροι κοκκοι αμμου στο ματακι του συμπαντος που κι αυτο μια σταγονιτσα θα ειναι απο κεινα που δεν ξερουμε απο τα λιμανια που δεν θα γευτουμε,μια ξυνη σταγονα που πεφτει στο αρχιπελαγος και στην αιωνια αρμυρα.μια ακομη βραδια στη βουδαπεστη σ ενα ξενοδοχειο που απο κατω εχει μια θαλασσα βαθεια απατη θαλασσα πλεει το κτιριο στη θαλασσα της βουδαπεστης ενα βιολι κορδελες ριχνει να σωθουμε να μας συμβιβασει με τα μεγαλα βαθη.κι εκεινο το αραχνουφαντο μεταξενιο μπλουζακι που κρυβει τα στηθακια της,τα επικινδυνα στηθακια της.παρε με μαζι σου αποψε θα φοραω μια μασκα με το χαμογελο των εικοσιδυο ακριβως,θα παρω το λεωφορειο των εικοσι δυο και τριαντα και παω οπου ζητησεις ,θα παρω οτι σκονισμενο ρουχα απ τη βαλιτσα μου και καλα καλα δεν θα θυμαμαι πως ηταν δικα μου και καποτε τα φορουσα φρεσκα και σιδερωμενα.της μανας μου τα θλιμενα σιδερωματα,οι τσακισεις στα παντελονια,τα θλιμενα γελια ,οι μελαγχολικες μας ελπιδες,το πικαπ που εφερε ο πατερας μου κατι χριστουγεννα θλιψη που σπινθιριζε και μαζι σαλιωνε τ απογευματα και τις πουπουλενιες προσδοκιες.μετα επρεπε να φευγω να παω να βρω τη μοιρα μου στα νησια μια βδομαδα μονο καθε καλοκαιρι κι επεστρεφα και αντικρυζα μ αλλα ματια το μικρο μου δωματιο το μελαγχολικο σπιτικο της χωριζαν τα μονοπατια μας λιγοστευε ο χρονος εκεινη η λαμψη των νησιων εκεινη η χαρα που δεν μοιραζοτανε σε ισες φετες.οδηγω ενα αυτοκινητο με τη σιγουρια του δρομου που τον γνωριζω και τον εμπιστευομαι ο αφελης ειμαι χαρουμενος χαραζω πορεια ο αφελης πεφτω στις ιδιες λακκουβες ο αφελης ,πατερας παιδιου ζεστη νυχτα οδηγω ασφαλης αφελης,πού πότε πώς ποιος??παμε πιο μπροστα ,θα ητανε η εποχη που ειχα βρει το φαρμακο της θλιψης,εξατμιζα κομματια ολοκληρα απ το σωμα μου και ποσο χαιρομουν σα μπαλονι που περιφερεται στις αγκαλες των αιθερων ,φοιτητης εκδρομη με δοντια στη Θεσαλονικη,και τα μεγαλα τραπεζια που τραγουδουσαμε ολοι μαζι πως ειχαμε φυτεψει μια πορτοκαλια και το παραπονο φορουσε κι αυτο μασκα.μασκα κωμωδιας.αχ μανα μου αχ πατερα μου.λιγο περπαταω μπρος μετα παλι πισω γυρναω στις παλιες αλυτες υποθεσεις να με φιλοξενουν τα βραδια στα στοργικα τους τα χερακια ,αχ και βαχ ,δεν θα χορτασω δεν θα σας χορτασει το θηριο που φιλοξενω μεσαμου και δεν το γνωριζω ,εκεινο το απογευμα που ειχα αγορασει την κασετα media luz, μετα οι ταινιες που με ξεφουρνιζαν σε ζωες που τις διεκδικω κι αυτες σαν μετοχες μετα απο κραχ,κι εκεινη η υποκρυπτομενη αλητεια και μαγκια και πιες το ασπρο πατο,και σ ενα πιατο η ζωη να την φας,να της καταπιεις ,και αρωματα δυνατα ναι δυνατα καιτη γκρεη αρωματα,μαγκια μου και ξεφτυλικι μου κι ολα για του ανθρωπους κκι ολα να τα συγχωρεσουμε ολα να τα δουμε να τους κρυφτουμε να τα παιξουμε,να τα γελασουμε,να τα κυνηγησουμε,λιγοτερες μερες μενουν κι ολο πιο λιγο μενει σε λιγο ανοιγουν τα σχολεια ,παει το πασχα ,παει μια κοπελα να πεσει στη λιμνη ,φευεγουν και τα χριστουγεννα παει κι αλλος να πεσει στη λιμνη,τριανταφυλλενια μου που εισαι εδωτριανταφυλενια μου πως λαμπεις μες την ταβερνα,πως γεμιζει ο χωρος τριανταφυλλα κι ανοιξη ,τι μαγικο προτερημα,περπατω σε μια συνοικια της Καβαλας ακουω μια φωνη που τυφλωθηκε ακουω μια φωνη που τραγουδαει και =ψαχνω να βρω απο που ερχεται ,ποιος τραγουδαει με παει βολτες οπου θελει εκεινη οπου φυσηξει ο αερας ,μπερδευομαι ,δεν ξερω ,δεν λυνεται η ασκηση ,στις εξετασεις δεν θα περασω,,η μανα μου θα με χαιδεψει στα μαλια θα μου πει δεν πειραζει,αφηνομαι στους δαιδαλους δρομων που δεν θυμαμαι δεν θα βρω την ακρη θα γυροφερνω,θα ψαχνω απο που ερχεται το τραγουδι στους συνοικισμους ,εξω πιανει βροχη,εδω ειμαι
